مردی از تبارعاطفه

عاشق بود. عاشقي دلسوخته . چهر ه اي ملكوتي داشت . مظهرتمام خوبيها بود. همه وجودش با محبت حضرت زهرا(سلام الله عليها)عجين شده بود. مداحي بود باصدايي بسيار زيبا ودلنشين. هنوزهم نواي ملكوتي او دلها را آسماني مي كند. در لشكر امام حسين(عليه السلام) گرداني بود به نام يازهرا(س) ، فرماندهيش را او به عهده داشت . محمدبر دلهاي بسيجيان فرماندهي مي كرد. رزمندگان عاشقش بودند. درسخت ترين مأموريت وعمليتها حاضرمي شد. با توسل به حضرت و عنايتهاي ايشان اين مراحل را با پيروزي پشت سرمي گذاشت .نوروز 66در سفربه مشهدبرات شهادت راگرفت! حتي مكان و زمان شهادت را مي دانست! محل مزارخود را هم مشخص كرد. گفت روي قبرم فقط بنويسيديازهرا(س) .در كربلاي ده حماسه بزرگي را خلق كرد.پنجم ارديبهشت بود. يك گلوله خمپاره سفر او را به آسمان آغاز كرد. محمدرضا تورجي زاده با تركشهايي كه به پهلو، سر و بازويش اصابت كرد به مادرش اقتدا نمود! قرآن شهدا را زنده خواند. حضور محمد پس از شهادت بيشتر حس مي شود! مزار او اكنون درگلستان شهداي اصفهان دارالشفاي عشاق است! زيارتگاه عارفان ودلسوختگان است. كساني به سراغ او مي آيندكه حتي جنگ را نديده اند. او دوست داشت مشكلات مردم را حل كندو حالا اين گونه است! محمد رضا مصداق كلام نوراني امام عزيز اين امت است . آنگاه كه تربت شهدا را تاقيامت دارالشفاء خوانده بود.